Najpierw był dworski, koturnowy barok Ludwika XIV 1642–1715.
Wspaniale rozwija się rzemiosło produkujące przemioty luksusowe na potrzeby dworu i dworskiego ceremoniału, m.in. karety koronacyjne. Powstają duże, królewskie manufaktury gobelinów, tapiserii i luster. Do perfekcji doprowadzona zostaje sztuka zdobienia mebli - markietaż, intarsja, inkrustacja, a artyści-stolarze nazywani ebenistami otrzymują od Ludwika XIV przywilej cechowy.
Ebeniści są jeszcze rzemieślnikami własnoręcznie wykonującymi meble według własnych projektów, chociaż zreorganizowane z inicjatywy J. B. Colberta królewskie Akademie przygotowują wzorniki form i motywów zdobniczych. Wybitnymi rzemieśnikami są ebenista André-Charles Boulle, projektant ornamentów Jean Bérain i zegarmistrz Jacques Thuret.

André-Charles Boulle 1642-1732

Jacques Thuret
/korpusy projektu Boulle/

W Anglii styl barokowy określa się jako William and Mary Style (1620-1740), ale miał on inny, nie tak przeładowany zdobieniami charakter, jak jego francuski odpowiednik.

Po kilkuletniej regencji Filipa Orleańskiego 1715-23 nadeszło frywolne, zmysłowe rokoko
Ludwika XV 1723-74.
Odejście od sztywnego dworskiego ceremoniału, pojawienie się bogatego mieszczaństwa stającego się mecenasem sztuki, ucieczka w kameralno-sentymentalny świat życia salonowego stworzyły nowe potrzeby i nowe typy mebli. Pojawiają się sekretarzyki, toliki karciane, kinkiety, żyrandole, parawany, a przede wszystkim sofy i szezlongi. Meble stają się lżejsze i smuklejsze, głowny motyw dekoracyjny do muszla. Moda na chińszczyznę spopularyzowała wyroby z laki.
O ile Ludwik XIV był osobiście zaangażowany w rozwój sztuki użytkowej, na dworze Ludwika XV mecenasem sztuki i życia intelektualnego była królewska metresa, narkiza de Pompadour, opiekunka uczonych, fundatorka manufaktury porcenaly w Sevres.
Nowa, rokokowa odmiana baroku kształtowała się przede wszystkim w licznych pałacykach markizy, które wyposażali czołowi ebeności epoki.

W Anglii i Ameryce stylem przejściowym między rokokiem a wczesnym klasycyzmem był tzw. Queen Anne Style (1730-1760).

W Niemczech stylem przejściowym między rokokiem a klasycyzmem był tzw. Zopfstil, początkowo ironicznie traktowane połączenie barokowej bryły z klasycystyczną oszczędnością zdobień - w najstroju już nieco biedermaierowski.

Oświeceniowy racjonalizm mieszczańskiej ideologii z jednej strony, z drugiej zaś budzące zinteresowanie starożytnością wykopaliska w Pompejach i Herculanum, sprzyjały wykształacaniu się nowego stylu, którego cechami było uproszczenie bryły, geometryzacja formy i ograniczenie organamentyki. To klasycyzm Ludwika XVI 1774–91.
Miejsce rokokowej muszli (rocaille) zajmują ornamenty roślinne, kosze kwaitów, pełne owoców gałęzie, girlandy, festony i wstęgi. Wzorem antycznym pojawiają się menadry, medaliony oraz atrybuty sztuk i nauk.
Forma uprasza się i geometryzuje, nogi mebli o okręgłym przekroju prostują.
Popularne stają się wygodne, tapicerowane meble salonowe, fotele zwane bergere i voyeuse, oraz poste krzesło z kanelowanymi nogami.

... a trójka słynnych projektantów i producentów mebli wydała po raz pierwszy zbiory własnych projektów, torując drogę licznym, mniej utalentowanym naśladowcom. Byli to:
Thomas Chippendale 1717-79
The Gentleman and Cabinet Maker's Director - 1754
George Hepplewhite 1727-86
The Cabinet Maker and Upholsterers Guide - 1788
Thomas Sheraton 1751-1806
The Cabinet Maker's and Upholsterer's Drawing Book - 1791, The Cabinet Dictionary - 1803 r
The Cabinet Dictionary zawierał zarówno wzornik projektów jak instrukcję produkcji mebli.
Od tego czasu można mówić o designerach w dzisiejszym rozumieniu tego słowa.

1760-1790

Pierre-Philippe Thomire 1751–1843

Pierre-Antoine Bellangé 1760-1844

W Anglii i Ameryce, które nie przeżyły koszmaru Rewolucji Francuskiej ani pompy napoleońskiego dworu empire nie miał francuskiej imperialnej pretensjonalności.
W Anglii jego odpowiednikiem był Regency Style (1800-30) obejmujący czasy regencji późniejszego Grzegorza IV.

W Ameryce w tym samym czasie panował Federal Style (1790-1825), inspirowany stylem Adamów, określany jako ameryklański empire. Najwybitniejszymi jego przedstawicielami byli Duncan Phyfe i Charles-Honoré Lannuier.

Przykładami wnętrz urządzonych w tym stylu są Red Room, Blue Room i Green Room w waszyngtońskim Białym Domu.

Kongres wiedeński doprowadził do restauracji monarchii we Francji (1815 – 1830), a potem nastały wstrząsane rewolucjami rządy Ludwika Filipa (1830-1848), ale była to już monarchia epoki uprzemysłowienia i to nie dwór kreował nowe style.
Nowy styl powstawał w zniszczonych w okresie wojen napoleońskich Niemczech, w których koniec pruskich ambicji politycznych oznaczał dla mieszczaństwa ucieczkę w życie rodzinne, robienie pieniędzy i korzystanie z życia na miarę trudnych czasów. Styl ten był tanią, prostą, trzeźwą, a jednocześnie przytulną, sympatyczną i wygodną wersją empire’u, pozostającą pod wyraźnym wpływem klasycystycznego meblarstwa angielskiego.
To Biedermeier (1815 – 1870)

Najważniejszym z nich był ruch Arts & Crafts. Jego źródła tkwią w działalności Johna Ruskin, bractwa Prerafaelitów i Williama Morrisa (1834-1896), który w 1861 r. założył firmę Morris, Marshall, Faulkner & Co., produkującą meble i artykuły dekoracyjne. Morris był przeciwnikiem uprzemysłowienia, próbował odrodzić tradycję rzemiosła artystycznego, a przez powrót do systemu cechowego realizować postępowe postulaty społeczne (był romantycznym socjalistą).
Wprawdzie Anglia miała już własną tradycję oszczędnego projektowania, ale dla stylu nowego ruchu (jak i dla całej sztuki światowej) decydujące znaczenie miał kontakt ze sztuką japońską.

Już w 1854 r.  Londynie zorganizowano dużą wystawę sztuki japońskiej, a po podpisaniu w 1858 r. umowy handlowej między Anglią i Japonią rozpoczął się masowy napływ dzieł sztuki i przedmiotów codziennego użytku – ceramiki, mebli, drzeworytów.
Kontakt ze sztuką i rzemiosłem japońskim, jego prostotą i formalnym wyrafinowaniem musiał być dla wielu artystów szokiem, nic więc dziwnego, że wiele cech japońskich dzieł szybko pojawiło się w twórczości Anglików. Nie byłoby grafiki Bardsleya, mebli Macintosha ani całej szkoły z Glasgow, a przede wszystkim fenomenalnych projektów Christophera Dressera, który w 1877 r. pojechał służbowo do Japonii „na zwiady”, czym wyprzedził angielską misję Hermana Muthesiusa.
W 1887 r. powstało Arts and Crafts Exhibition Society, które rok później zorganizowało pierwszą wystawę. W tym samym 1888 r. Charles Robert Ashbee założył School of Handicraft – pierwszą szkołę rękodzieła.

Najważniejszymi postaciami ruchu w zakresie wzornictwa byli Charle Rennie Macintosh (1868-1928), autor Willow Tea Rooms 1903, Hill House z 1904 r. i budynku Glasgow School of Art, oraz Mackay Hugh Baillie Scott (1865-1945), którzy od 1900 r. brali udział w wystawach Wiedeńskiej Secesji i zaprojektowali serię mebli dla niemieckiej fabryki Karla Schmidt-Hellerau. Ich nazwiaska podano w katalogu Deutsche Werkastatten Hellerau, co było precedensem i przyczyniło się do ogromnej popularyzacji stylu A&C w Niemczech i Austrii i w znacznym stopniu przyspieszyło powstanie Warsztatów Wiedeńskich.
Unikalnym zjawiskiem było wyraźnie japonizujące wzornictwo Christophera Dressera, którego projekty o niemal pół wieku wyprzedziło bauhausowską klasykę.

Charle Rennie Macintosh

Zanim do Ameryki dotarły idee Arts&Crafts, istniała tam już tradycja skromnego meblarstwa tworzonego w ośrodkach misyjnych lub w warsztatach izolowanych sekt wyznaniowych.
Sekta Shakers, która przywędrowała do USA jeszcze w XVIII w. specjalizowała się w produkcji bardzo prostych i lekkich mebli drewnianych. Szejkersi opanowali stworzoną przez Thoneta technologię gięcia drewna i przez dziesięciolecia produkowali bardzo popularne meble dla przeciętnych Amerykanów.
Podobny, chociaż nieco "cięższy" jest tzw. mission style, stworzony w samowystarczalnych ośrodkach misyjnych działających w XIX w. przede wszystkim w Kalifornii, a kontynuowany we wczesnych projektach Franka Lloyda Wrighta.
Obydwa style stopniowo mieszały się ze stylem świadomie rozwijanym w warsztatach związanych z ruchem American Arts & Crafts.

Czołową postacią ruchu inspirowanego wpływami angielskiego Arts & Crafts był Gustav Stickley (1858-1942), wydawca magazynu The Craftsman (od 1901 r.) popularyzującego przykłady nowego projektowania, a przede wszystkim ideologię współczesnej sztuki użytkowej.

Masową produkcję mebli w stylu misyjnym rozpoczął Joseph McHugh, a Charles P. Limbert (1854-1923) założył fabrykę krzeseł w 1902 roku i bardzo ten styl spopularyzował.

W 1895 r. w Paryżu Siegfried Bing otworzył galerię Maison de l'Art Nouveau promującą sztukę orientalną, przede wszystkim japońską, oraz sztukę nowoczesną, m.in. prace Louisa Comfort Tiffany'ego (1848-1933) amerykańskiego artysta witrażownika, słynnego dla nowatorskich, "secesyjnych" lamp.

Niespokojna, często wręcz konwulsyjna linia krzywa, organiczna ornamentyka i asymetria to wyróżniki nowego stylu dekoracyjnego, który w zakresie meblarstwa najpełniej realizowali Eugene Gaillard (1862-1933)...

...a także wybitny architekt secesyjny Hector Guimard.

Lampy Lousa Tiffany'ego

Wiedeńska secesja to grupa artystów (Gustav Klimt, Koloman Moser, Josef Hoffmann, Joseph Maria Olbrich, Max Kurzweil, Josef Engelhart, Ernst Stöhr, Wilhelm List), która w 1897 r. odłączyła się od wiedeńskiego Kunstlerhaus, by tworzyć nową, wolną od wpływów historyzmu sztukę. W 1898 r. Otto Wagner zrealizował budynek Sezession, w którym odbyła się pierwsza wystawa grupy.
Styl wiedeńskich secesjonistów był odmienny od francuskiej Art nouveau, ich projekty były wyraźnie zgeometryzowane a ornamentyka nie była tak niespokojna i rozbuchana, jak dekoracje paryskie.
Na styl wiedeńczyków niewątpliwy wpływ miał kontakt z Macintoshem, który w 1900 r. wziął udział w wystawie grupy, a dla niemieckiego przemysłu zaprojektował serię mebli.

Estetyka Arts & Crafts silnie wpłynęła na twórczość Josephha Hoffmanna (1870-1956), który w 1903 r. założył Wiener Werkastatte - warsztaty projektujące i produkujące przemioty sztuki użytkowej.
Styl warsztatów mających wiele wspólnego z artystycznymi koloniami niemieckimi w Monachium, Darmsztcie i Kolonii określili Josef Hoffmann i Koloman Moser (1868-1918) uczeń Wagnera, współzałożyciel Secesji wiedeńskiej.

Koloman Moser

W 1904 r. Hoffmann zaprojektował sanatorium w Purkersdorf a w 1905 r., wraz z Gustavem Klimtem, Palais Stoclet w Brukseli i bardzo szybko wiedeńska secesja przeistoczyła się w nowy styl, który 20 lat później nazwano art-deco.

Projekty Mosera i Hoffmanna wykonane w pierwszych latach XX wieku mają już wszystkie typowe cechy nowego stylu - podkreślenie znaczenia bryły, płaszczyzny i jej faktury, sprowadzone do minimum zdobnictwo...

Wytyczony przez wiedeńczyków kierunek geometryzacji formy i redukcji ornamentu, przywiązujący jednak ogromną wagę do estetycznej wartości przemiotu rozwijał się równolegle z rodzącym się geometrycznym abstrakcjonizmem, którego ogniskiem była holenderska grupa De Stijl, a inicjatorem twórca designerskiego i architektonicznego elementaryzmu Gerrit Rietveld.

W 1927 r. powstała firma Stremaline Cars Ltd produkująca unikalny samochód Burney skonstruowany przez późniejszego projektanta "zeppelinów" Denisa Burneya. W w933 r. Buckminster Fuller stworzył projekt trójkołowca o nazwie Dymaxion Car. Obydwa pojazdy swoimi liniami zapowiadały epokę streamline.

Najsłynniejszym projektantem stylu był zamerykanizowany Francuz Raymond Loewy (1893-1986).
Loewy projektował wszystko: lokomotywy dla Pennsylvania Railroad, samochody dla Studebackera, pudełka do papierosów Lucky Strike, logo dla Shella i BP, butelkę Coca-Coli, lodówkę Coldspot, autobus linii Greyhound, golarkę Schicka, części do Harley-Davidsona, wnętrza Concorde, a nawet wnętrza do piewszego Skylaba NASA.
Niewielu jest designerów, którzy mieli równie silny wpływ na obraz swoich czasów.

Projekty Raymonda Loewy

Arne Jacobsen (1902–1971)

Verner Panton (1926–1998)

Dopiero zestawienie kilkunastu najważniejszych projektów obrazuje wpływ, jaki na współczesny design wywarli projektanci duńscy.

Eksplozja wzornictwa skandynawskiego doprowadziła designerów do mentalnego impasu, ponieważ osiągnięta została granica możłiwości projektowania na serio. Podobnie było w architekturze, w której Fansworth House Miesa van der Rohe doprowadził budynek do granic abstrakcji.
Rzeczywiście, jeśli zestawi się meble czołówki art-deco, duetu Reich/Mies, Eileen Gray i projekty Pantona okazuje się, że ok. 1960 r. trudno było powiedzieć w designie coś nowego.

Próbą wyjścia z tego impasu był pop-artowski, wręcz poetycki dowcip - stosowany z umiarem i dobrym smakiem pozwalał przełamać stylistyczne blokady. Doskonałymi przykładami są tu również projekty Skandynawów: Fina Eero Aarnio, Szweda Eero Saarinena, Duńczyków Arne Jacobsena i Vernena Pantona, czy Amerykanina Georga Nelsona.

Kompletnym odwrotem od estetyki funkcjonalistycznej stał się postmodernizm, którego symbolem jest działalność grupy Memphis i jej założyciela Ettore Sottsasa.
Postmodernizm, którego źródła leżą w jarmarcznej architekturze Las Vegas, odkrytej jako źródło natchnienia przez architekta Roberta Venturiego (a właściwie przez jego żonę) otwiera pole do eksperymentów równie ciekawych formalnie, co chybionych funkcjonalnie, co stanowi coraz większy problem współczesnego designu. Forma przerasta, a raczej eliminuje treść.
Właściwie słuszniej i uczciwiej byłoby traktować projekty postmodernistów (i dotyczy to zarówno designu jak i architektury) jako (czasami świetne) rzeźby lub instalacje, dla których nazwa mebla i wynikająca z niej funkcja użytkowa pełnią wyłącznie funkcje katalizatora skojarzeń podkreślających tak istotny dla postmodernizmu "kontekst" i ironię".